Na 20 jaar in België gewoond en gewerkt te hebben wilden we nog graag eens van locatie veranderen. Ik ben in Antwerpen Anesthesist geworden en heb vervolgens een mooie carrière in het Universitair ziekenhuis Antwerpen doorlopen. Toch wilde ik nog eens graag anders werken en liefst terug naar een kleinere overzichtelijke structuur. En zo kwam Autun op onze weg. Een plaats op het platte land met toch de voorzieningen van een stad(je). Een klein ziekenhuis werkend volgens een organisatorische structuur die in België of Nederland niet gekend is en een ok uitgerust met dezelfde apparatuur als waarmee ik in België reeds werkte. Een directie die veel energie en ambitie uitstraalde stemde mij hoopvol over mogelijke toekomstige ontwikkelingen.
Intussen werk ik hier pas/al bijna vier maanden. Natuurlijk is het erg wennen. Alles is anders, gewoonten en routines verschillen wel erg veel. De communicatie verloopt natuurlijk niet altijd erg vlot en aanvankelijk mis je veel meer informatie uit je omgeving dan je aanvankelijk had kunnen inschatten. Maar het onthaal en de steun is meer dan hartelijk.
Ik ben en word aan alle kanten geholpen, zelfs patiënten staan je bij bij het proces van inburgering. Wennen is het ook aan de wel zeer uitgebreide administratieve verplichtingen en de in mijn centrum afwezige digitale ondersteuning.
Hard gewerkt wordt er zeker en de wachtweken doen in arbeidsduur niet onder voor de Belgische. Toch ligt de arbeidstress stukken lager.
Daarnaast is er natuurlijk de bonus van het leven in de “Bourgondische” omgeving. In alle opzichten een verademing na het steeds hectischer west Europese leven waar men elkaar steeds minder ruimte geeft. Voor als nog lijkt het woon-werk verkeer nog steeds op een vakantie tochtje en da geldt ook voor de activiteiten waar je na je werk nog tijd voor hebt.
Na vier maanden in de Morvan ben ik nog lang niet aan alles gewend en is het werk ver van routine en sleur. Gelukkig ik heb daarbij nog geen moment spijt van deze koerswijziging gehad.
Pieter ten Broecke.