Wanneer schrijf je nou mijn stukje vraagt Jan ? En dus zet ik me na ruim 5 maanden achter de computer in Martinique.
Waarom heeft dit nou zolang moeten duren, niet omdat ik er geen zin in had maar meer door het Caraïbische tempo wat zich geleidelijk aan in mijn lijf genesteld heeft.
Sinds begin februari wonen mijn vrouw en ik in Martinique en na wat hobbeltjes waar ik het zo over ga hebben, genieten wij elke dag van een soort ( werk ) vakantie.
Waar begint ons verhaal; waarschijnlijk sluipend in de afgelopen 5 jaar, werkend als kinderarts in een middelgroot ziekenhuis voor de afgelopen 25 jaar. Altijd met heel veel plezier, fijne collega’s , leuk werk kortom niet voor niets ben ik daar zolang gebleven.
En toch begon het de laatste jaren als 60-jarige een beetje te schuren, het begint met een beetje mopperen, af en toe een korte bocht nemen, slechter slapen… kortom velen herkennen dit misschien ook bij zichzelf.
Ligt dat aan de omstandigheden; het vele moeten en de oneindige hoeveelheid regeltjes ?
Misschien, maar toch ook in grote mate aan mezelf. Hoewel behept met veel enthousiasme en energie beginnen de jaren ook te tellen; herstel ik slechter na een dienst; kan ik me niet meer enthousiast maken voor alle nieuwigheden.. kortom: opeens kijk je met andere ogen naar een advertentie in het Medisch Contact: “ Toe aan een carrière-move als kinderarts in het zonovergoten Martinique ? “ En als je dat dan thuis voorzichtig oppert en ze zegt tegen je dat haar koffers al klaar staan; wat houdt je tegen om eens te bellen?
En na enkele eerlijke gesprekken met Jan van der Lee, een vakantie om eens te kijken op dat eiland met die exotische naam gevolgd door twee weken invallen wordt de beslissing genomen en gaan we ervoor.
De stroperige bureaucratie wordt overwonnen door begeleiding van bureau Passe-Partout, bijna alles vanaf je A diploma af wordt beëdigd vertaald en nu zitten we hier dan met zijn tweeën te genieten van de perfecte balans tussen werken en leisure time als pre-pensionado’s.
En dit houden we nog wel enkele jaren vol totdat we hopelijk op een ochtend wakker worden en denken; nu is het klaar met werken; we gaan nu écht met pensioen. De perfecte overgang ipv keihard ( te hard ) werken naar hortend en stotend tot stilstand komen.
Wijze lessen hebben we eigenlijk niet voor jullie; misschien wel wat meer overpeinzingen :
- In welke fase van mijn leven bevind ik me en wat verwacht ik daarvan nl als afbouwende kinderarts is dit een prima baan maar als jonge klare misschien wat te beperkt cq saai. Maar er zijn hier ook banen als kinderarts waar je 24/7 op de SEH kunt werken en verantwoordelijk bent voor de acute zorg van de gehele Franse Antillen dus er is vaak voor ieder wat wils.
- Je kan altijd terug, niks is voor de eeuwigheid en op zijn slechtst heb je een lange vakantie gehad op een prachtig eiland.
- Je moet er wel van uitgaan dat je partner niet ( gelijk ) werk vindt; dat je erg op elkaar bent aangewezen en dat familie en vrienden wel ver weg wonen. Wat in Corona -tijd ook erg vervelend was.
- De taal is toch wel echt belangrijk om je vak goed uit te kunnen oefenen, bereid je goed voor
- Geef het papierwerk uit handen ( hulde aan Passe-Partout !) en houd rekening met een langdurig, stroperig traject.
- Gezondheidszorg in Nederland is toch wel heel anders geregeld.
Er zijn vast nog vele andere dingen waar ik zo een, twee, drie niet aan denk maar uiteraard kunnen we via Jan altijd even contact hebben als er vragen zijn.
En nu zitten we bijna een half jaar op Martinique, de agenda is leeg, het leven rustig en die lange wandeling kunnen we volgende week ook nog doen….
A bientôt et bonne chance,
Eddy Kopp
Conny van Dijk